Εφημερίδα Ελευθερία, 11-02-2011, σελ 4: "Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την «κινητοποίηση» για τις συγχωνεύσεις των σχολείων. Όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα παίζουν το χαρτί του εθνικοπατριωτικού τοπικισμού. Βάζουν μπροστά, δηλαδή, τους τοπικούς φορείς και τους συλλόγους γονέων (αλήθεια, γιατί δεν ρωτούν τους μαθητές των επαρχιακών λυκείων αν θέλουν να πάνε στο σχολείο της κοντινότερης πόλης; Η άποψη των 16χρονων χρησιμοποιείται μόνο... κατά περίπτωση;) και σηκώνουν τη σημαία της αντίστασης. Αντίσταση χωρίς αύριο και με μοναδικό στόχο να μην αλλάξει τίποτα στην εκπαίδευση. Η πολυδιάσπαση των σχολίων βολεύει, γιατί δεν επιτρέπει να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα. Με μικρά σχολεία δεν μπορεί να «τρέξει» σύστημα τύπου μπακολορεά, που θα οδηγεί χωρίς πανελλαδικές και φροντιστήρια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Την ίδια ώρα, χωρίς αλλαγές στο σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων δεν μπορεί να λειτουργήσει η ελεύθερη πρόσβαση, γιατί θα μεταφερθεί απλώς σε άλλο επίπεδο το σύστημα συναλλαγής... Με λίγα λόγια, αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες που κάνουν τα χρυσά αυγά χρόνια τώρα στην εκπαίδευση."

Προφανώς η αντίδραση γονέων και εκπαιδευτικών για τις καταργήσεις των σχολείων τους σε μικρά ή μεγάλα χωριά έχει ενοχλήσει. Δεν εξηγείται αλλιώς η χρησιμοποίηση εννοιών όπως «Εθνικοπατριωτικός τοπικισμός» και ρημάτων όπως «βολεύει». Είναι τοπικιστές όσοι μάχονται να κρατήσουν τα παιδιά τους στα μέρη που μεγάλωσαν; Βολεύει ποιους η αντίδραση αυτή; Τους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν σε τέτοια σχολεία; Γιατί δεν «σκοτώνονται», λοιπόν, κάθε χρονιά όλοι οι εκπαιδευτικοί να διοριστούν σε ολιγοθέσια δημοτικά, σε μικρά γυμνάσια και λύκεια της επαρχίας παρά επιδιώκουν να εργάζονται στις πόλεις και κωμοπόλεις; Επειδή τους «βολεύει»; Ποιος «βάζει μπροστά τους τοπικούς φορείς»;

Πώς είναι δυνατόν να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι τα αιτήματα των γονέων σχολείου που βρίσκεται σε απομονωμένο χωριό με τα αντίστοιχα αιτήματα γονέων που το σχολείο τους είναι κοντά σε ένα άλλο μεγαλύτερο του γειτονικού χωριού ή πόλης; Όσο για την υπονοούμενη μαθησιακή ανεπάρκεια των παιδιών δε θα επιμείνω, αλλά όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για το ζήτημα μπορεί να διαβάσει επιστημονικές μελέτες για τις αποδόσεις των μαθητών στα μαθήματα της Γλώσσας και των Μαθηματικών, όπως το σύγγραμμα του Ι. Μ. Φυκάρη. «Τα ολιγοθέσια δημοτικά σχολεία στην ελληνική εκπαίδευση», εκδόσεις οίκος Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 2002.

Δε θα επαναλάβω τους λόγους και τα επιχειρήματα των επιστολών που εστάλησαν στο δήμαρχο για την ενδεχόμενη κατάργηση των σχολείων, αλλά θα προτείνω σε όσους κυρίους επιθυμούν να κριτικάρουν αυτές τις κινητοποιήσεις των απεγνωσμένων κατοίκων των χωριών να επισκεφτούν πρώτα τα χωριά για να δουν πού βρίσκονται και μετά να εκφράζουν την τεκμηριωμένη άποψή τους.