Από το περιοδικό Έσπερος το 1881: Η Νέδα

Δευτέρα, Μαρτίου 21, 2011 Αναρτήθηκε από ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΥΛΩΝΑΣ

Στην περιοδική έκδοση "ΕΣΠΕΡΟΣ", που επιμελούνταν στη Λειψία, δημοσιεύονταν άρθρα για τον πολιτισμό της Ελλάδας, για τη γεωγραφία της, αλλά και επίκαιρα θέματα. Το Α' έτος έκδοσης, το 1881, με ημερομηνία τεύχους 15/27 Σεπτεμβρίου 1881, αρ. φύλ. 10 εντοπίζουμε στο πρωτοσέλιδο ένα μικρό αφιέρωμα στη Νέδα. Ο σκοπός ήταν να προσελκύσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών ώστε να επισκεφτούν και να γνωρίσουν από κοντά το θρυλικό αυτό ποτάμι. Εν Αρκαδία, γιατί Αρκαδινοί ήταν οι Τριφύλιοι. Μυθολογία, Ιστορία, Γεωγραφία είναι οι άξονες του ανώνυμου αρθρογράφου να προσεγγίσει με την περιγραφή του τον πανέμορφο αυτό ποταμό. Δεν παραλείπει να αναφέρει και τα κακώς κείμενα, σχετικά με τα μολυσμένα νερά του παραποτάμου Λύμακα. Διαβάστε αυτούσιο το άρθρο:

Ωραίαι τοποθεσίαι εν Ελλάδι

"Η Νέδα, Ποταμός εν Αρκαδία"

Η Αρκαδία, η τόσον γραφική επαρχία της Ελλάδος, η τόσον πλουσία εις θέσεις ρομαντικάς, περιβρέχεται και υπό ρυάκων και ποταμών, οίτινες δια των χαριεστάτων αυτών ελιγμών καθωραίζουσιν έτι άλλον την χώραν.

Εις των ποταμών τούτων ίνα και η Νέδα, όστις έχουσα τας πηγάς αυτής εν τω Κεραυσίω όρει ρέει πλησίον της πόλεως Φιγαλίας. Κατά την αρχαιότητα ο ποταμός ούτος επλεέετο υπό μικρών πλοιαρίων εθαυμάζετο δε δια τας πέστροφας αυτού. Η σωζομένη σήμερον γέφυρα, ην παριστά η ημετέρα εικών, είναι έργον των τουρκικών χρόνων, αρχούντως δε στερεώς κατεσκευασμένη και ουσιωδώς την συγκοινωνίαν των μερών διευκολύνουσα. Εν καιρώ χειμώνος και κυρίως εν έτεσι πολυομβρίας η Νέδα έχει ορμητικόν το ρεύμα, υπερπηδά ενίοτε τας όχθας αυτής και κατρακλύζει τα ταπεινότερα μέρη. Το ύδωρ της είναι διαυγέστατον και ευχάριστον εις την πόσιν. Εις απόστασιν περίπου μιας ώρας από της γέφυρας ταύτης η Νέδα δέχεται τον μικρότερον ποταμόν Λύμακα, όστις κατά τον Όμηρον έλαβε την ονομασίαν ταύτην εκ του ότι παύσαντος πότε εν Ελλάδι δεινού λοιμού οι κάτοικοι έρριψαν τα μολύσματα της νόσου εις τον ποταμόν, όπως δι αυτού διοχετευθώσι μακράν εις την θάλασσαν, ήτοι με άλλους λόγους μετεχειρίσθησαν τον ποταμόν ως οχετόν των ακαθαρσιών και μολυσματικών ουσιών. Τις οίδε εάν και τότε δεν εύρον βακτήρια, ή σχιζομύκητας εις τα πόσιμα αυτών ύδατα;

Εν τη θέσει, καθ' ην οι δύο ούτοι ποταμοί ενούνται ευρίσκετο άλλοτε ναός της Ευρυνόμης, αρχαίος πολύ και σεβαστός. Περί δε τον ναόν τούτον υπήρχε πυκνόν δάσος κυπαρίσσων. Κατά τη μυθολογίαν η Ευρινόμη ήτο θυγάτηρ του Ωκεανού, ως και ο Όμηρος μαρτυρεί. Απόδειξις της καταγωγής της ήτο και το άγαλμά της εν τω ναώ, το οποίον παρίστα την Ευρυνόμην, έχουσαν το μεν άνω μέρος του σώματος γυναικός, το δε κάτω μέρος ιχθύος.

Σήμερον ούτε ναός πλέον υπάρχει, ούτε άγαλμα, ούτε δάσος κυπαρίσσων' μένει μόνον η ανάμνησις των αρχαίων παραδόσεων και η ωραία φύσις, η αναλλοίωτος και αθάνατος!