Μπήκαν τα γίδια στο. . . σχολειό. Δεν πρόκειται για ασυνήθιστο γεγονός, μιας και η κυρά Λόλα γερόντισσα από την απέναντι πλευρά αφήνει τις κατσίκες της και βόσκουν στο χωράφι δίπλα από το προαύλιό μας. Αυτή την εποχή έχουμε και μικρά κατσικάκια και τα βλέπουμε να τρέχουν πάνω κάτω στο χωράφι, αλλά και στο χώρο του σχολείου! Τρυπώνουν, λοιπόν, από τα κενά ανάμεσα στα κάγκελα ή μπαίνουν από την καγκελόπορτα του σχολείου μας για να φάνε λίγο αγριοχόρταρο από τα ακαλλιέργητα- μέχρι τώρα- παρτέρια. Η συμπάθεια που έχουμε όλοι στα συμπαθητικά αυτά ζωάκια, μάς έκανε να θέλουμε να απαθανατήσουμε τέτοιες εικόνες. Τα παιδιά τρέχουν να πιάσουν τα κατσίκια ή τα κυνηγάνε να βγουν έξω. Τι αυθόρμητα και τι αθώα γέλια από παιδικές ψυχούλες, αγαπητοί μου! Τι όμορφα που νιώθει ένα παιδί όταν ζει στη φύση και στην ομορφιά! Γελάνε και νιώθουν ευτυχισμένα με πράγματα τόσο απλά! Εκείνη την ώρα δεν ξέρω αν πρέπει να δακρύζω από συγκίνηση για τους αγνούς μαθητές μου ή αν πρέπει να δακρύζω από λύπη για τα παιδιά των πόλεων που στερούνται τέτοιων εμπειριών με το φυσικό μας περιβάλλον.