Πότε πέρασε μια χρονιά. Πόσο γρήγορα πέρασε. Νιώθω το χρόνο να με κυνηγάει και το θέλω μου να πω μερικά λόγια για το σχολείο που γνώρισα είναι η αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση. Λοιπόν, σε τούτες εδώ τις σειρές θέλω να εκφράσω πώς νιώθω σαν δασκάλα αυτού του σχολείου.

      Είμαι μια "μάνα" με εννέα παιδιά. Άλλο παιδί είναι πιο ζωηρό, άλλο είναι τεμπέλικο, άλλο έχει αγάπη για τα μαθήματα, άλλο ζηλεύει, άλλο όλο είναι χαμογελαστό. . . Όλα είναι μέλη της ομάδας. Όλα μεταξύ τους είναι δεμένα.

      Είναι η πρώτη χρονιά που δε θέλω να τελειώσει το σχολικό έτος. Δεν ξέρω αν του χρόνου θα υπηρετώ σε αυτό το σχολείο. Αυτό που ξέρω είναι ότι το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι το σχολείο μου. Με νοιάζει η μετάδοση κάθε είδους γνώσης στα παιδιά μέσα από την αισιοδοξία. Με ανησυχεί το γεγονός ότι πολλές φορές πιάνομαι απροετοίμαστη από τις ερωτήσεις των παιδιών. Με συγκινεί το ενδιαφέρον τους για να μάθουν, η λάμψη στα αγνά προσωπάκια τους, η αθωότητα και η υπακοή.

      Για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι αυτά που δίνω στα παιδιά μέσα από τις εργασίες για το σχολείο μας βρίσκουν ανταπόκριση. Ενθουσιάζονται τα ίδια με την έρευνα, με ρωτούν το πώς να δουλέψουν. Έχουν απορίες και δε διστάζουν να εκφραστούν ελέυθερα.

      Παιδιά που δέχονται ό,τι κι αν τους πω. Ξέρουν ότι τα αγαπάω και ότι ακόμα κι όταν γίνομαι σκληρή και τα φωνάζω είναι για το καλό τους. Ομολογώ ότι εκεί που έδωσα μεγάλη σημασία και επέμενα ήταν τα πέντε μεγαλύτερα παιδιά. Γιατί αυτά είναι που θα φύγουν του χρόνου για το γυμνάσιο. Αυτά είναι που θα αντιμετωπίσουν την ανταγωνιστική πραγματικότητα του επόμενου σχολείου. Αν δεν ξέρουν να σκέφτονται, να εκφράζονται γραπτώς, να κρίνουν και να αξιολογούν, θα είναι ζημιωμένα. Δε θα έχουν φύγει από το δημοτικό με σωστές βάσεις. Πόσες φορές δεν τα παρακάλεσα να προσέχουν τι λένε και τι γράφουν στην τάξη; Πόσες φορές δεν επέμενα σε "αυτονόητα" πράγματα; Έχει μείνει ένας μήνας περίπου και τώρα είναι που πρέπει να τους θυμίζω τι λέγαμε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Τώρα είναι που δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια και να εφησυχάσουμε.

       Μονοθέσιο σχολείο. . . Νομίζετε ότι στο γραφείο του δασκάλου κάθομαι μόνη μου στα διαλείμματα; Εκεί είναι που κάνουμε όλες τις συζητήσεις μας. Εκεί είναι που με ρωτούν γύρω από οποιοδήποτε θέμα, εκεί είναι που τους μιλάω κι εγώ. Χαίρομαι που δε διστάζουν να πάρουν καρέκλα και να καθίσουν για να μιλήσουμε, δείχνοντας πάντα ένα βαθμό σεβασμού. Άλλοτε όλοι μαζί, άλλοτε ανά παρέες, άλλοτε κατ' ιδίαν. Και γελάμε όταν θέλοντας να συζητήσω με ένα απ' όλα τους λέω: "Βγείτε οι άλλοι έξω, έχει σειρά ο τάδε να εξομολογηθεί!". Χαρές και γέλια ακούγονται στο μικρό σχολειό μας.

      Κι όταν σκέφτομαι τις στιγμές μου με τα παιδιά είμαι χαρούμενη, γιατί οι σκέψεις αυτές είναι ευχάριστες. Πόσο μάλλον όταν χαραχτούν στις ψυχές τους τέτοιες εικόνες.