Το 1935- 36 οι Αυλωνίτες της Αμερικής έστειλαν χρήματα με τα οποία η Κοινότητα αγόρασε το χώρο που σήμερα καταλαμβάνει το γήπεδο, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως οικόπεδο για την ανέγερση διδακτηρίου. Ο χώρος αυτός ήταν αλώνια χωματένια, στα οποία αλώνιζαν τα σιτάρια και ανήκε στις οικογένειες Μπουζιαναίων, Καππαίων και Μητροπουλαίων. Με τα χρήματα αυτά έγινε η περιμάνδρωση του χώρου.

Το 1938 το Υπουργείο Παιδείας επί υπουργίας Νίκου Σπέντζα, με παρέμβαση και του δασκάλου Γιάννη Κώνσταντου, συνταξιούχου τότε, χορήγησε πίστωση κι άρχισε η εκσκαφή των θεμελίων στο ανατολικό μέρος του οικοπέδου. Με τις πρώτες βροχές τα θεμέλια βύθισαν και η Μηχανική Υπηρεσία έκρινε ακατάλληλο το έδαφος για ανέγερση διδακτηρίου. Ο χώρος αυτός έμεινε ελεύθερος για να γίνει γήπεδο, δηλαδή αθλητικός χώρος, του οποίου η κυριότητα ανήκει στο σχολείο και η κατοχή στην Κοινότητα.

Χαρακτηριστικά ο Γιαννάκης Κανελλόπουλος αναφέρει ότι «…ήταν ευτύχημα που το έδαφος αποδείχτηκε ακατάλληλο γιατί εκεί το δέρνουν οι αέρηδες, έτσι όπως είναι στο ξάγναντο και δεν μπορεί να σταθεί στο μέρος αυτό το χειμώνα ούτε κουτσή κουρούνα, όπως λέμε…». Ενώ το νέο οικόπεδο το περιγράφει ως «…μέρος απάνεμο και προσηλιακό, λίγο επικλινές με ανοιχτό ορίζοντα, μακριά από φωνές και θορύβους, ιδανική θέση για διδακτήριο…».

Με 12.000 δραχμές υπόλοιπο από την πίστωση του Υπουργείου Παιδείας αγόρασε η Σχολική Εφορεία το οικόπεδο που βρίσκεται το διδακτήριο, ιδιοκτησίας Νίκου Σταυρόπουλου (Καλέση). Το 1966 ο Νίκος Σταυρόπουλος δέχτηκε να πουλήσει ένα κομμάτι ακόμα από τον κήπο του, για επέκταση του σχολικού οικοπέδου, αντί του ποσού των 7.000 δραχμών το οποίο κατέβαλε ο Σύλλογος. Στο διακανονισμό βοήθησε και ο γιατρός Κώστας Σταυρόπουλος, ο οποίος πρωτοστατούσε σε έργα προόδου και πολιτισμού. Φαίνεται δε ότι ο Σύλλογος είχε ζητήσει την παρέμβασή του, γιατί η επιρροή που θα ασκούσε στον ιδιοκτήτη Νίκο Σταυρόπουλο θα ήταν σημαντική.

Το 1939 άρχισαν οι εργασίες ανέγερσης και το 1940 τελείωσε η τοιχοποιία. Με τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο και τα επακολουθήσαντα σταμάτησε το έργο.

Το 1950 δόθηκε κρατική επιχορήγηση 10.000 δραχμών, με παρέμβαση του πολιτευτή Νίκου Μπάλτα, και ο Αυλωνίτης δικηγόρος Οδυσσέας Βουδούρης, πρόεδρος της Προσωρινής Επιτροπής του Συλλόγου, πρόσφερε 1.000 δραχμές για συνέχιση του έργου. Με τα χρήματα αυτά ο δάσκαλος Ανδρέας Αποστολόπουλος πήγε στην Κορώνη και αγόρασε κεραμίδια. Τα μετέφερε με καίκι στην Κυπαρισσία και από κει με φορτηγό αυτοκίνητο στο Σιδηρόκαστρο, όπου έφτανε ο δημόσιος δρόμος. Από εκεί με άλογα τα μετέφεραν οι κάτοικοι στο χωριό. Κόψανε κυπαρίσσια από το νεκροταφείο και στέριωσαν τη στέγη. Με πετροχάλικο, που κουβάλησαν εθελοντικά οι Αυλωνίτες, ισοπέδωσαν το δάπεδο. Τα κουφώματα πρόσφερε ο Ιωάννης Γεωργακάς- ο πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου για έξι χρόνια και ο γνωστός ιδιοκτήτης καταστημάτων ΜΙΝΙΟΝ- που τα έστειλε έτοιμα από την Αθήνα.

Η μεταφορά του σχολείου

Μέχρι και την ανέγερσή του το σχολείο στεγαζόταν στο σπίτι του Κώστα Κάππου, που το ήθελε για ιδιοκατοίκηση, αλλά έκανε υπομονή μέχρι να ετοιμαστεί το νέο διδακτήριο. Ο Ανδρέας Αποστολόπουλος και η δασκάλα γυναίκα του Ιφιγένεια (διθέσιο σχολείο εκείνη την περίοδο) πήραν την πρωτοβουλία αλλά και την ευθύνη να εκβιάσουν τα πράγματα δημιουργώντας τετελεσμένα. Μετά από λίγες μέρες, όταν ακόμα ήταν ημιτελές το κτίριο, έγινε η μεταφορά του σχολείου, με την υπόσχεση του Κώστα Κάππου ότι θα έδινε χρήματα για τα εγκαίνια. Κάλεσαν τον Επιθεωρητή, τους δασκάλους και προέδρους γειτονικών Κοινοτήτων, τους γονείς και όλους τους κατοίκους του χωριού, έκαναν τα εγκαίνια και το γιόρτασαν ανάλογα- με το παραδοσιακό γλέντι με ψήσιμο γουρνοπούλας.

Την επόμενη χρονιά με εισφορές των Αμερικάνων Επαμεινώνδα Βουδούρη, Κώστα Θ. Κανελλόπουλου, Θεόδωρου Πανόπουλου, Γιάννη Κανελλόπουλου (Γκιλή) και άλλων έγινε το δάπεδο, το ταβάνι και τα επιχρίσματα. Την περίοδο αυτή πρόεδροι Κοινότητας ήταν οι: Αναστάσιος Σκλάβος και Γιαννάκης Βουδούρης και Σχολικοί Έφοροι οι: Σταύρος Β. Σταυρόπουλος και Γεώργιος Κ. Λαμπρόπουλος. 

Το 1957, που ιδρύθηκε ο Σύλλογος, το διδακτήριο ήταν ακόμη καινούριο. Όμως, άδειο από όλα εκείνα τα εφόδια που είναι απαραίτητα σε ένα σχολείο, για να «…συμπληρώσουν το λόγο του δασκάλου, να τον κάμουν πιο πειστικό και πιο ζωντανό…». Έλειπαν τα εποπτικά όργανα διδασκαλίας, όπως χάρτες, εικόνες, όργανα φυσικής πειραματικής και χημείας, βιβλία και άλλα. Οι ιδρυτές του Συλλόγου ανέλαβαν να το εξοπλίσουν και έτσι να συμπληρώσουν αυτοί το έργο των ιδρυτών του σχολείου.

Ο Δημήτρης Ευθυμιάδης, δάσκαλος που ασχολήθηκε με τη συγγραφή και πώληση βιβλίων και σχολικών εντύπων, κάτοικος Αυλώνας, είναι στις Επιτροπές του Συλλόγου. Δραστήριο μέλος και πρωτοστάτης στην εισήγηση για το θέμα του εξοπλισμού.

Εκτός από τις προσφορές προς το σχολείο, που γίνονται με απόφαση του διοικητικού συμβουλίου και με δαπάνη που καλύπτει το ταμείο του Συλλόγου, γίνονται και πολλές ιδιωτικές προσφορές είτε μεν την προτροπή του Συλλόγου είτε με ατομική πρωτοβουλία.

Μέσα σε λίγα χρόνια το σχολείο ήταν πλούσιο σε παιδικά και λογοτεχνικά βιβλία, χάρτες, εικόνες ζώων και φυτών. Είχε Καινή και Παλαιά Διαθήκη, όργανα φυσικής πειραματικής και χημείας, υδρόγειο σφαίρα, πρόπλασμα ανθρωπίνου σώματος, χάρτες ανθρώπινου σώματος και άλλα. Επίσης, διέθετε τα απαραίτητα έπιπλα, όπως βιβλιοθήκες, προθήκες.

Χαρακτηριστικό περιστατικό συνέβη το 1965 ή 1966, όταν πέρασε από το σχολείο ο τότε Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων της Περιφέρειας και έμεινε έκπληκτος από την οργάνωση και εξοπλισμό του Δημοτικού Σχολείου Αυλώνας. Παραδέχθηκε με θαυμασμό ότι ήταν ένα από τα καλύτερα σχολεία της Περιφέρειας Τριφυλίας και ότι αποτελούσε πρότυπο για τα υπόλοιπα.

Έκτοτε η συντήρησή του και ο περαιτέρω εξοπλισμός του ήταν αρμοδιότητα της Κοινότητας, η οποία με κρατικές επιχορηγήσεις αλλά και με την οικονομική ενίσχυση του Συλλόγου διατηρούσε το διδακτήριο σε καλή κατάσταση.

Φτάνουμε στο σήμερα, όπου όλα τα έχει αναλάβει ο Δήμος Αυλώνος. Κάθε σχολικό έτος εγκρίνει τις επιχορηγήσεις και ενισχύει οικονομικά το σχολείο από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η ανακαίνιση του σχολείου πραγματοποιήθηκε τα προηγούμενα έτη, με αλλαγή κουφωμάτων, ηλεκτρονικό εξοπλισμό, αλλαγή επίπλων. Η εμφάνιση του σχολείου άλλαξε, δεν υστερεί σε τίποτα και αποτελεί ένα πρότυπο σχολείου. Αναφέρουμε, επίσης, ότι στα έσοδα της Σχολικής Επιτροπής πια συμπεριλαμβάνεται και η δωρεά που κάνει κάθε χρόνο μία κυρία ομογενής από την Αμερική.