Η επέτειος του Πολυτεχνείου 2010 στο σχολείο μας έγινε φτωχικά. . . Παρόντες οι επτά από τους εννέα μαθητές. . Τα δύο παιδιά από τα Πλατάνια δεν ήρθαν, γιατί η ώρα της γιορτής μας δε βόλευε τον οδηγό που τα μεταφέρει καθημερινά. . Οι γονείς ελάχιστοι, οι οποίοι παρευρέθηκαν. Οι μέρες προετοιμασίας της σχολικής εορτής έφτασαν τις δύο. Μέσα στο Νοέμβριο με τις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές χάσαμε τέσσερις ημέρες μάθημα. Πέρα από αυτό οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχασαν μία ακόμη μέρα, 3 Νοεμβρίου, για τις εκλογές αιρετών ΠΥΣΠΕ- ΑΠΥΣΠΕ- ΚΥΣΠΕ. Σαν εκπαιδευτικός έχω ευθύνη και η ίδια που δεν έψαξα από νωρίς να βρω τι υλικό χρησιμοποιούσαν οι προκάτοχοί μου εκπαιδευτικοί στο σχολείο για το στήσιμο του σκηνικού- ανύπαρκτο βέβαια-, και όταν θέλησα τελευταία στιγμή να προμηθευτώ αφίσες της 17 Νοεμβρίου από το πληρέστερο βιβλιοπωλείο της Κυπαρισσίας διαπίστωσα ότι "δεν υπάρχουν". Ο υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου με κοίταζε με απορία για αυτό που του ζητούσα και με ενημέρωσε ότι "δεν έχει δει να πουλάνε και κάπου αλλού κάτι για τη 17 Νοέμβρη". Ήθελα να συμπληρώσω. . . "δεν πουλάνε στην Κυπαρισσία." Έτσι, έφυγα. .

Έμεινε, λοιπόν, η προσπάθεια που κάναμε για μια μικρή γιορτή με ποιήματα και τραγούδια.

Γιορτάσαμε όχι απλά να "θυμηθούμε" τι έγινε τότε, στις 17 Νοεμβρίου 1973 αλλά να βρούμε στη στάση εκείνων των φοιτητών το αντίστοιχο κίνητρο της διαρκούς αναζήτησης των σύγχρονων αυταρχικών μορφών εξουσίας. Οι Δικτατορίες σήμερα δε χρησιμοποιούν βία γιατί δεν υπάρχει λαική αντίδραση απέναντι σε αυτές. Σήμερα οι Δικτατορίες δε χρησιμοπιούν βία γιατί πλέον δε φοβούνται τους πολίτες. Αντιθέτως, αδιαφορούν πλήρως για την ύπαρξή τους.