Γιατί θα έπρεπε να είμαστε υπέρ των ολιγοθεσίων σχολείων;
Τετάρτη, Ιανουαρίου 26, 2011 Αναρτήθηκε από ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΥΛΩΝΑΣ
Ο κ. Στέφανος Κολοβός, Σχολικός Σύμβουλος 6ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας (Αμφιλοχία), διακρίνεται ως εμψυχωτής του δασκάλου στο ολιγοθέσιο σχολείο. Το συγγραφικό του έργο και η δράση του δε με άφησαν αδιάφορη και θέλησα να τον ρωτήσω κάποια πράγματα. Δημοσιεύω εδώ μέρος της αλληλογραφίας. Διαβάστε τις απαντήσεις του για το σημαντικότητα της λειτουργίας των ολιγοθεσίων σχολείων στην μικρή κοινωνία των χωριών και το μέλλον της ελληνικής επαρχίας, ως απολύτως εξαρτώμενο παράγοντα από το κλείσιμο των σχολείων.
Πώς μπορούμε εμείς σαν "ρομαντικοί" δάσκαλοι να αντιδράσουμε σε αυτή τη μίζερη πραγματικότητα της εγκατάλειψης των χωριών, της υπέρμετρης τάσης αστυφιλίας, πώς μπορούμε να δώσουμε ζωή στα ελληνικά χωριά;
Καταρχήν, υπάρχουν οι λάθος στάσεις γονέων, κατοίκων των χωριών, που νιώθουν ένα απέραντο έλλειμμα, γιατί δεν ...γεννήθηκαν πρωτευουσιάνοι, αλλά τι να γίνει; Είναι κι αυτό άλλο ένα δείγμα της έλλειψης παιδείας που μας ταλανίζει ως κοινωνία, γενικώς. Αλλά μήπως είναι το μόνο μελανό σημείο αυτό; Αν αρχίσει να απαριθμεί κανείς δεν τελειώνει. Ακόμα κι έτσι όμως, όσο απογοητευτικά κι αν είναι όλα αυτά, εμείς το παλεύουμε γιατί έτσι πρέπει να γίνεται και τελικά γιατί έτσι νιώθουμε καλύτερα. Θα πιάσει πολύ χώρο και χρόνο για να σας εξηγήσω τι εννοώ, αλλά πιστεύω ότι δε χρειάζεται, γιατί το έχετε ήδη καταλάβει αυτό.
Πάντως το πρόβλημα είναι ευρύτερο και εντάσσεται στην αντίθεση πόλης-χωριού που είναι ένας απ' τους βασικούς άξονες της κονωνικής εξέλιξης. Το κακό σήμερα είναι ότι η ελληνική ύπαιθρος αστικοποείται ραγδαία παντοιοτρόπως.
Απ' την άλλη, δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή μας ότι υπάρχουν και κάποιοι που αφήνουν τις πόλεις συνειδητά για να εγκατασταθούν στην επαρχία. Δεν είναι ρεύμα αυτή η τάση ακόμα, αλλά μπορεί να γίνει λόγω και της οικονομικής κρίσης. Όλα αυτά βέβαια, διαδραματίζονται ερήμην του κράτους, το οποίο δεν έχει κανένα σχέδιο για την ανάπτυξη της περιφέρειας, κι αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Ασφαλώς, χρειάζεται αγώνας... Το ξέρω, είναι κοινότοπο αυτό που λέω, αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να ελπίζει κανείς. Πραγματικά χαίρομαι που υπάρχουν εκπαιδευτικοί όπως είστε εσείς που βλέπετε μ' αυτή τη ματιά το επάγγελμα -το λειτούργημα θέλω να πω- του δασκάλου και τάσσονται με πίστη υπέρ της δράσης. Κι ας είναι το έργο πολύ πιο δύσκολο σ' ένα ολιγοθέσιο απ' ότι σ' ένα πολυθέσιο. Αρκεί που το πιστεύουν. Κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθούμε πάντως όλοι εμείς και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Το διαδίκτυο βοηθάει αυτή την προοπτική, αλλά το γεγονός ότι πάει κανείς ένα-δύο χρόνια σε ολιγοθέσιο και στη συνέχεια φεύγει, ακυρώνει την προοπτική. Ένα ανοικτό κίνημα βέβαια χρειάζεται που να τάσσεται υπέρ των μονοθεσίων για να αφυπνιστούν οι όποιες δυνάμεις και δυνατότητες υπάρχουν.
1. Μόνο στο μονοθέσιο νιώθεις πραγματικά δάσκαλος. Εκεί βλέπεις πόσο πιάνει η δουλειά σου στα παιδιά, ειδικά στα μικρά χωριά όπου τα παιδιά έχουν μόνο το δάσκαλο να τα μορφώνει και να τα καθοδηγεί. Στα μικρά σχολεία σώζεται κάτι ακόμα από τη γοητευτική σχέση δάσκαλου-μαθητή. Συν το ότι είσαι πραγματικά αυτόνομος σε ένα τέτοιο σχολείο. Κάτι που δεν είναι δεδομένο στα άλλα σχολεία.
2. Σ' ένα τέτοιο σχολείο αποκτάς σφαιρική θεώρηση της γνώσης που παρέχει το δημοτικό σχολείο στο μαθητή, γεγονός απαραίτητο για κάθε δάσκαλο για να έχει πραγματικά άποψη για την εκπαίδευση. Συν το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο σχολείο σφυρηλατείται η παιδαγωγική ταυτότητα του δασκάλου. Για μένα θα έπρεπε όλοι οι δάσκαλοι να περνούν από ένα μικρό σχολείο! Είναι βασικό. Εκεί δεν μπορείς να κρυφτείς, εκεί μετράς "πόσα απίδια πιάνει ο σάκος σου".
(Αξίζει να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του κ. Στέφανου Κολοβού)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου