Η γιορτούλα μας

Πέμπτη, Ιουνίου 16, 2011 Αναρτήθηκε από ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΥΛΩΝΑΣ

Τα συγχαρητήρια που πήραμε από όλους τους επισκέπτες μας ήταν η μεγαλύτερη χαρά. Τα γέλια που άκουγα κατά τη διάρκεια του θεατρικού από όλους τους παρευρισκόμενους ήταν για μένα η πιο μεγάλη ανταμοιβή. Γονείς, χωριανοί και Αυλωνίτες εξ Αθηνών που μας έκαναν την τιμή να έρθουν δεν το μετάνιωσαν, αντιθέτως δεν περίμεναν να ευχαριστηθούν τόσο πολύ μια γιορτή ενός μικρού σχολείου με λίγους μαθητές, όπως έλεγαν και ξανάλεγαν. Δεν υπερβάλλω, άλλωστε έχουμε τους κριτές μας, είναι ο καθένας που γνώρισε το έργο μας.

Η φιλοσοφία μας ήταν να μεταδώσουμε την αισιοδοξία μέσα από το σχολείο. Να ανοίξουμε τα φτερά μας αλλάζοντας πρώτα πρώτα το σχολείο μας, να φέρουμε το "καινούριο", το ευχάριστο, το ελπιδοφόρο... Το αίσθημα της αλλαγής και της καινοτομίας που αναπτύσσεται σε μία σχολική αίθουσα φτιάχνει μέλη της αυριανής κοινωνίας πολύ δημιουργικά. Μέλη της τοπικής κοινωνίας όχι μίζερα και δυστυχισμένα που η μοίρα δεν τους τα έφερε καλά και κατάντησαν να ζουν σε ένα χωριό...

Αυτή η φιλοσοφία μας ήταν η κινητήριος δύναμη για ό,τι κάναμε φέτος. Η τελευταία μας πινελιά ήταν το θεατρικό της γιορτής μας. "Το χωριό μας προοδεύει" είναι ο τίτλος του. Αναπαριστά με κωμικούς αλλά και διδακτικούς διαλόγους την κοινωνία του χωριού πριν από μερικά χρόνια. Εντάσσεται στην κατηγορία της "ηθογραφίας". Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα των χωριών σήμερα. Όλα διαδραματίζονται στο Παντοπωλείο- Καφενείο του χωριού. Ο παντοπώλης δυσαρεστημένος βιώνει την ερήμωση του χωριού του και τις συνέπειες που έχει αυτό στη δουλειά του. Περίοδος μετανάστευσης πληθυσμού στο εξωτερικό. Γονείς που έχουν τα παιδιά τους στην Αμερική ή τη Γερμανία αλλά και οι γυναίκες τους συζύγους τους. Ο πιτσιρικάς που είναι βοηθός στο μαγαζί ασχολείται πιο πολύ με τα νέα τπυ χωριού παρά με τη δουλειά του και αυτό εξοργίζει τον ιδιοκτήτη.. Ο ταχυδρόμος περνάει από το χωριό για να αφήσει τα γράμματα στους γέροντες κατοίκους, αλλά και να φέρει νέα καλά και κακά. Ο νέος του χωριού που θέλει κι αυτός να ξενιτευτεί πουλώντας την περιουσία του τελικά αλλάζει γνώμη γιατί σημαντικά έργα προμηνύονται. Ο πρόεδρος της κοινότητας ενημερώνει τους άντρες στο καφενείο τι πρόκειται να γίνει στο χωριό και όλοι μαζί αποφασίζουν πως δε θα εγκαταλείψουν το χωριό τους αλλά θα αγωνιστούν για μια καλύτερη ποιότητα ζωής των παιδιών τους...

Στοιχεία τοπικής ιστορίας έχουν συμπληρώσει το σύντομο σενάριο, όπου τη δεκαετία του 60 ανοίχτηκε ο δρόμος Αυλώνα- Σιδηρόκαστρο με τον προσωπικό μόχθο των Αυλωνιτών. Ο Σύλλογος Αυλωνιτών της Αμερικής συνδράμει κι αυτός οικονομικά σε έργα αναβάθμισης του χωριού τους, γεγονός που αναφέρεται από τον Πρόεδρο στο καφενείο. Η ύδρευση του χωριού, η τακτική συγκοινωνία με την Κυπαρισσία με λεωφορείο, είναι σταθμοί στην ανάπτυξη της Αυλώνας. Γεγονότα υπαρκτά τα οποία τα παιδιά τα αναβιώνουν μέσα από το θεατρικό.

"'Εχω έναν καφενέ"- Ζειμπέκικο

Ταχυδρόμος και παντοπώλης

Η μικρή ψωνίζει βερεσέ.

Ο νέος του χωριού και ο πιτσιρικάς που βοηθά στο μαγαζί

"Αμπέλι μου πλατύφυλλο"- παραδοσιακός χορός

Στη γιορτή συνδέσαμε το τώρα με το τότε. Μετανάστες τότε, μετανάστες τώρα. Παιδιά τότε, παιδιά τώρα. Τραγούδια του τότε, τραγούδια του τώρα. Κι όλα αυτά γιατί όλο το θεατρικό ήταν η ιστορία που έλεγε ο παππούς στα μικρά παιδάκια της γειτονιάς του. Στο τέλος της ιστορίας αυτής τα κορίτσια του τώρα δείχνουν κι αυτά ένα ωραίο χορευτικό.

Μέρος της γιορτής ήταν να τραγουδήσουν τα παιδιά καλοκαιρινά τραγούδια με θέμα τη θάλασσα, που τόσο κοντά είναι απ΄ αυτά τα ορεινά χωριά. "Σπασμένο καράβι", "Θαλασσογραφία", "'Ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι"- Μουσικές καρέκλες, με το οποίο ξεκίνησε και η γιορτή. Ποιήματα αποχαιρετιστήρια, τραγούδια σχολικά παλιά κι ένα καλοκαιρινό μουσικοχορευτικό: Σκηνικό καλοκαιριού το μπλε πανί που κάνουν τα αγόρια να κυματίζει (θάλασσα) και το κίτρινο πανί (ήλιος) που ανατέλει και δύει. Κορδέλες από τα κορίτσια και... περισσή φαντασία.